My first Pony (hij was vrij en zij was lelijk)

Het was 1990. Ik was eindelijk vrij. Ik had mijn rijbewijs gehaald. Ik had mezelf bevrijd van die verdomde bus en trein. Eindelijk kon ik gaan en staan waar ik wilde. Ik hoefde niet meer door regen en wind te fietsen, ik hoefde niet meer. Ik kon voortaan autorijden. Ik was de koning te rijk. De examinator was deze keer een vrouw geweest. Een mooie stijlvolle dame zo eind veertig, schat ik. Ze stelde zich keurig voor, stapte in de lesauto en gaf me een glimlach in plaats van een commando. Ik schrok er zowat van maar ik beantwoordde haar vriendelijkheid maar al te graag met een wederlach. Het klikte. We hadden een genoeglijk autoritje samen. Ze kletste over vrienden die ook ‘in de reclame zaten’ en we lachten om de leukste commercials van dat moment. Zij lette amper op de route en ik reed met het grootste gemak mijn afrijd rondje. Toen bleken we plotsklaps weer bij Heidelust te zijn, de vermaarde rijexamen locatie bij het kanaal in Vught. Zelfs al wandelend naar de examenzaal babbelden we verder. ‘Je hebt misschien wel iets te hard door die plas gereden. Weet je nog daar bij het station?’ Zei ze toen we aan een tafeltje zaten. Ik keek zeer berouwvol. ‘Maar verder heb je eigenlijk niets fout gedaan. Gefeliciteerd!’ Ik wilde ze zoenen, omhelzen, een pirouette met haar maken…. Ik schudde haar de hand en rende naar buiten. Ik had geen idee wat ik anders of beter had gedaan dan tijdens de rijexamens daarvoor maar het maakte me niets meer uit, ik was vrij! Ik fietste naar mijn ouders om mijn vader op te pikken. Samen reden we naar de eerste de beste autodealer. Ik had geen idee van auto’s, geen idee van wat ik wilde maar ik had gespaard en enkele uren nadat ik mijn rijbewijs had gehaald, kocht ik een auto.

Daar stond zij, eenzaam buiten, zonder veel pk’s. Ze had de lelijkste kleur denkbaar. In haar bordeaux rode lak zag ik krassen, butsen en roestplekken. Ze was beschadigd want ze had al een leven geleid. Zij was een van de laatsten van haar soort. Ze keek droevig maar toen ik de showroom uitstapte en haar tegemoet liep, fleurde ze op. Haar lichten ontbrandden spontaan want ze zag dat ik voor haar viel. Het was liefde op het eerste gezicht, ze was my first Pony. Zo blij als ik met haar was zal ik nooit meer met een auto zijn. De aller dikste bak zal me nooit meer zo intens gelukkig maken als mijn eerste auto, die Hyundai Pony. Na dat jaar zou de Koreaanse autofabrikant de productie ervan staken.